Ζάιον τρως. Και τραυματίζεσαι και τρως…

Χαιρετώ την παρέα. Κατ’ αρχήν μία σημείωση, αν επιτρέπετε καλοί μου φίλοι εδώ στην παρέα του NBAholics. Μάθετε να ακούτε τη γνώμη του άλλου και όχι να επιβάλετε τη δική σας. Μάθετε πως εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να βλέπουν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα από εσάς. Σεβαστείτε την άποψή τους όποια και αν είναι αυτή. Δεν είναι ανάγκη και φυσικά δεν είναι δυνατόν να συμφωνούμε όλοι σε όλα. Αυτό έλλειπε άλλωστε.

Και φυσικά αναφέρομαι στον ντόρο που δημιουργήθηκε με το προηγούμενο ποστ σχετικά με τον… αγαπημένο μου Τζέιμς Χάρντεν. Για κάποιους είναι μεγάλος παίκτης, MVP κλπ. Ωραία όλα αυτά, εμένα πάλι δεν μου αρέσει. Τελεία και παύλα και δεν θα επιβάλω ούτε εγώ τη γνώμη μου σε εσάς ούτε εσείς τη δική σας σε εμένα. Ανέφερα γιατί δεν τον γουστάρω, με επιχειρήματα, με στοιχεία. Σωστά, λάθος, δεν είναι το θέμα μας. Το θέμα είναι να δέχεστε ότι, «hello, υπάρχει και άλλη άποψη εκτός από τη δική μου, τη δική σας, του απέναντί σας». Προχωράμε στο επόμενο… παρατράγουδο λοιπόν.

Ζάιον Ουίλιαμσον. Δεν ξέρω γιατί αλλά από τα πρώτα χρόνια που άρχισε το hype γύρω από τον συγκεκριμένο παίκτη κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Τριάντα χρόνια τώρα έχω δει και έχω παρατηρήσει από τα γυμνασιακά τους χρόνια κιόλας ουκ ολίγους «παικταράδες» που κατέγραφαν απίστευτες στατιστικές επιδόσεις. 30βάλε πόντοι, 10βάλε ριμπάουντ, άλλες τόσες ασίστ, και τάπες, και κλεψίματα και του πουλιού το γάλα. Στο γυμνάσιο όμως. Είναι σαν τους περισσότερους Αμερικανούς που πάνε στο πρωτάθλημα της Κίνας, βάζουν 40άρες και 50αρες σε κάθε ματς και έρχονται μετά στην Ευρώπη που πέφτει… ξύλο και τρώνε τα μούτρα τους.

Ο Ζάιον λοιπόν ήταν ένα ακόμη τέτοιο «προϊόν» που διαφημίστηκε με κάθε τρόπο από τα μέσα της δεκαετίας και μετά. Κάπου όμως η υπερβολή άρχισε να χτυπάει κόκκινο. Ένα 15χρονο-16χρονο παιδί, με υπερφυσικά προσόντα, με κορμί που όμοιό του είχε ίσως μόνο ο Σακίλ στα νιάτα του, με ασυγκράτητη δύναμη άρχισε να γίνεται περιοδεύων θίασος. Μέχρι και σε αγώνα με τους γιους του κλόουν ΛαΒαρ Μπολ έλαβε μέρος…

Όταν λοιπόν ένα παιδί σαν τον Ζάιον που ξέρει από τα 15 του ότι στα 20 του θα είναι πολυεκατομμυριούχος, με τις εταιρείες αθλητικών ειδών να χορεύουν στα πόδια του, με τις ομάδες του ΝΒΑ να σκίζονται για το ποια θα πάρει το Νο1 της λοταρίας του ντραφτ για να τον κάνει δικό της την περσινή σεζόν όπου το tanking στην κανονική περίοδο ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, όταν γίνονται όλα αυτά λοιπόν είναι δύσκολο να συγκεντρωθεί σε αυτό που πραγματικά πρέπει να κάνει. Να δουλέψει σκληρά για να γίνει σωστός επαγγελματίας. Ο Ζάιον έκανε το ακριβώς αντίθετο. Έχοντας δέσει τον γαϊδαρό του πως ο κόσμος να χαλάσει θα έχει όλα τα προνόμια που προανέφερα άφησε τον εαυτό του. Πήρε κιλά, πολλά κιλά τα οποία από ένα σημείο και ύστερα ήταν δύσκολο να μπει σε μια σειρά για να τα χάσει. Είχε φτάσει στο σημείο να ζυγίζει πάνω από 150 κιλά, πλέον επισήμως δίνεται κοντά στα 130-135. Και πάλι όμως είναι υπερβολικά παχύς για το ύψος του αφού δεν είναι 2.30 όπως ο Τάκο Φολ αλλά σκάρτα δύο μέτρα. Δεν λέει κανείς ότι με αυτό το βάρος δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις ανάγκες του ΝΒΑ. Ο Σακίλ ήταν πιο… χοντρός και τα κατάφερε περίφημα για πάνω από 15 χρόνια. Ο Σακίλ όμως ήταν 2μ.16…

Ο Ζάιον είναι ακόμη παιδί και αν συνεχίσει έτσι θα (αυτο)καταστραφεί. Το σώμα του από τη μέση και κάτω είναι ολίγον τι δυσανάλογο με το υπόλοιπο μισό, τα γόνατά του λόγω και της αθλητικότητας και εκρηκτικότητάς του πόσους πια κραδασμούς να αντέξουν όταν σε κάθε «προσγείωση» στο παρκέ υποφέρουν; Ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο όταν σε αγώνα του Ντιουκ διέλυσε ένα παπούτσι του έχει πάθει τρεις τραυματισμούς στα γόνατα αλλά δεν έκανε τίποτα για να τους αποτρέψει ή να βοηθήσει το κορμί του να αντέξει!

Κάπως έτσι λοιπόν, με το Νο1 του ντραφτ να είναι εκ των ουκ άνευ δικό του, ο Ζάιον έφτασε στη Νέα Ορλεάνη για τους Pelicans με πολλά παραπανίσια κιλά. Μου έχει μείνει καρφωμένη στο μυαλό η εικόνα από ένα βιντεάκι που γύρισε, καθισμένος μάλιστα, με τους νεαρούς συμπαίκτες του στους Πέλικανς (Ίνγκραμ, Χαρτ, Μπολ) όπου έμοιαζε λες και το πλάνο ήταν παραμορφωμένο. Δεν φαινόταν απλά, ήταν «διπλάσιος» από τους υπόλοιπους σε μέγεθος, σε όγκο. Οι Πέλικανς που δεν μπορούσαν για εμπορικούς και άλλους λόγους να τον αγνοήσουν στο ντραφτ (γιατί αν δεν είχε επιλεγεί στο Νο1 θα είχε καταστραφεί πριν καν ξεκινήσει η επαγγελματική του καριέρα και νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνετε τι θέλω να πω…). Παράλληλα, δεν έκαναν κάτι ουσιαστικό για να τον βοηθήσουν από ο κόσμος ήθελε Ζάιον και τον ήθελε «εδώ και τώρα». Ήθελε τον επόμενο ΛεΜπρον, τον παίκτη-οδοστρωτήρα που στη ρούκι χρονιά του θα σαρώσει τα πάντα στο διάβα του. Money talks για να μιλήσουμε τη γλώσσα του ΝΒΑ…

Τον πήγαν στο Summer League του Λας Βέγκας όπου έπαιξε λίγα λεπτά σε μόλις ένα ματς λόγω «πόνων στο γόνατο». Τον Σεπτέμβριο του επέτρεψαν να συμμετάσχει σε «τουρνέ» της εταιρείας αθλητικών ειδών που τον σπονσάρει (Jordan Brand) στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης αφήνοντας τον (!) να κάνει σόου με καρφώματα και ζογκλερικά με τη μπάλα κάτω από τα πόδια σε τσιμεντένια γήπεδα. Και στις αρχές Οκτώβρη τον έβαλαν να παίξει σε δίχως νόημα φιλικά προετοιμασίας για να βάζει 30αρες σε ομάδες που χρησιμοποιούσαν κυρίως υπό δοκιμή παίκτες και κάποιους ρούκι. Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η στιγμή να ξεκινήσει η σεζόν; Πάρτον κάτω με αρθροσκόπηση για να καθαρίσει το γόνατο…

Το παιχνίδι σου καλύτερο

Παίξε Νόμιμα

ΕΕΕΠ | 21+ | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Οι γνωρίζοντες πολύ καλύτερα από όλους εμάς στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού το είχαν μυριστεί το έργο. Θυμάμαι να διαβάζω, πριν την έναρξη της σεζόν και πριν καν γίνει γνωστή η απουσία του Ζάιον για τις επόμενες 6-8 εβδομάδες της σεζόν, τις προβλέψεις των συντακτών του ESPN για τους ρούκι της χρονιάς και τις απογοητεύσεις της χρονιάς. Ο Mark Spears έβαλε δίχως δισταγμό τον Ζάιον στα busts της σεζόν… Ποιον, αυτόν που όλοι τον είχαν έτοιμο να κατακτήσει τον (μπασκετικό) κόσμο άμεσα…

Η επέμβασή του καμουφλαρίστηκε όπως ήταν αναμενόμενο από το ΝΒΑ που δεν ήθελε να χάσει τη Zion-mania. Βγήκαν αμέσως ο προπονητής των Πέλικανς Άλβιν Τζέντρι, διάφοροι «ειδικοί» και προσπάθησαν να καθησυχάσουν τους πάντες πως «όλα θα πάνε καλά». Μακάρι, αλλά δεν το βλέπω… Η ιστορία μας έχει διδάξει πως τίποτα δεν είναι τόσο άσχημο που δεν μπορεί να γίνει χειρότερο. Η πρόβλεψή μου και μακάρι να διαψευσθώ, είναι ότι ο Ζάιον θα χάσει περισσότερο χρόνο από τον αρχικά αναμενόμενο. Δεν θα μου προκαλέσει την παραμικρή έκπληξη αν μείνει εκτός όλη τη σεζόν. Το έπραξαν οι Σίξερς με τον Έμπιντ. Το είχαν κάνει και άλλες ομάδες παλαιότερα. Ο Ζάιον χρειάζεται να αδυνατίσει, να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες σοβαρότερου τραυματισμού στα γόνατα και τότε θα επιστρέψει. Οτιδήποτε άλλο θα είναι «αυτοκτονία» για τον ίδιο και τους Πέλικανς. Μέχρι και ο πιο διάσημος… χοντρός του ΝΒΑ Τσαρλς Μπάρκλεϊ, παίκτης για όσους δεν τον πρόλαβαν, με ανάλογα χαρακτηριστικά με του Ζάιον (κάτω από δύο μέτρα, εκρηκτικός, σαρωτικός) δήλωσε πως «οι Πέλικανς πρέπει να τον στείλουν να αδυνατίσει. Να του βάλουν διαιτολόγο. Δεν θα αντέξει με τέτοιο βάρος να παίζει στους ρυθμούς του ΝΒΑ». Και για να το λέει ο “Sir” κάτι παραπάνω από εμάς ξέρει και από το ΝΒΑ και από… βάρος. Ο ίδιος ζύγιζε σχεδόν 150 κιλά στο κολέγιο (Όμπερν) και για να αντέξουν τα γόνατά του στο ΝΒΑ έχασε σχεδόν 25 κιλά. «Είναι υπέρβαρος για τουλάχιστον 15 κιλά», υποστήριξε ο Ρέτζι Μίλερ που συμβούλευσε τον παίκτη και όσους βρίσκονται γύρω του να πάρουν δραστικά μέτρα…

Άλλο να παίζεις 1-2 ματς την εβδομάδα όπως έκανε στη μοναδική του χρονιά στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ και άλλο 4 ή 5 στο ΝΒΑ με μεγαλύτερους και πιο ψηλούς αντιπάλους με την ομάδα του να έχει υψηλές απαιτήσεις και τον κόσμο να περιμένει από εσένα να τους κερδίσεις όλους.

Το ταλέντο του, επαναλαμβάνω, είναι τρομακτικό. Τα φυσικά του προσόντα του εξωπραγματικά. Είναι κρίμα να χαραμιστούν..

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.