Ζητείται «δεινόσαυρος» για τίτλο!

Όταν πριν 3,5 χρόνια οι Sacramento Kings «θυσίαζαν» ένα lottery pick στο ντραφτ του ΝΒΑ για να «σηκώσουν» στο Νο13 τον Γιώργο Παπαγιάννη. Οι περισσότεροι ακόμη και στα μέρη μας είχαμε την έκφραση του WTF…

Από που κι ως που δηλαδή μια ομάδα σαν τους Κινγκς να ποντάρει σε ένα 20χρονο τότε παιδί που δεν είχε καλά-καλά παίξει σε υψηλό επίπεδο, που ήταν σε προπαρασκευαστικό κολέγιο για σκάρτη μια σεζόν και που είχε ελάχιστες παραστάσεις. Η απάντηση ήταν η προφανής: Γιατί έχει ύψος 2μ.17.

«Κι αν σου κάτσει;»

Ανάλογη θα μπορούσε να είναι η απάντηση για δεκάδες άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις ειδικά την τελευταία 20ετία στο ντραφτ του ΝΒΑ. Απάντηση στο ερώτημα γιατί κοτζάμ πρωταθλητές Ντιτρόιτ Πίστονς έδωσαν το Νο2 στον Ντάρκο Μίλιτσιτς που λίγα χρόνια αργότερα το έπαιζε αγρότης και «αθλητής» του κατς. Για ποιο λόγο ένα χρόνο πριν οι Νάγκετς επέλεγαν στο Νο5 τον γεωργιανό Τσκιτισβίλι που έκανε καριέρα στην…. Ισπανία, γιατί το 2009 ο Τανζανός Χασίμ Ταμπίτ έφτασε στο Νο2, γιατί το 2016, στο ίδιο ντραφτ με τον Παπαγιάννη, τα όρθια χιλιόμετρα σαν τον Αυστριακό Γιάκομπ Πελτλ, τον Σουδανό Θον Μέικερ, τους Κροάτες Μπέντερ και Ζίζιτς επιλέχθηκαν όλοι τους πριν τον φοβερό και τρομερό (πλέον) Πασκάλ Σιακάμ των Τορόντι Ράπτορς που είχε ξεπέσει στο Νο27.

Όλοι τους ήταν μέλη του ίδιου «πειράματος» από τις ομάδες του ΝΒΑ που κάθε μα κάθε χρόνο αναζητούν τον επόμενο μεγάλο ψηλό.

Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα «γιατί διάλεξαν τον Παπαγιάννη» (βάλτε δίπλα όποιο όνομα άλλου ψηλού θέλετε) είναι η ίδια: «Και αν σου κάτσει;»

Συνεχίζουν να ψάχνουν το μεγάλο λαβράκι

Το μπάσκετ μπορεί να αλλάζει χρόνο με το χρόνο, μπορεί παίκτες σαν τον Αντετοκούνμπο, τον Σιακάμ και τον Τέιτουμ, δηλαδή παιδιά που στηρίζονται περισσότερο στα αθλητικά προσόντα να είναι περιζήτητοι (αλλά και σπάνιοι…) όμως επειδή το μπάσκετ ήταν και παραμένει το άθλημα των ψηλών, οι ομάδες κάθε χρόνο συνεχίζουν να ψάχνουν για το επόμενο μεγάλο λαβράκι.

Δεν θα πάω πολύ πίσω στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 αλλά από υς. Βασική προϋπόθεση τα ‘80ς κιόλας με τους σέντερ τύπου Μόουζες Μαλόουν, Καρίμ Τζαμπάρ, Ρόμπερτ Πάρις και άλλων οι ομάδες που είχαν στις τάξεις τους τον λεγόμενο σέντερ-δεινόσαυρο έπαιρναν και τους τίτλους, ο ψηλός να ξέρει και μπάσκετ και οι προαναφερόμενοι ήξεραν… καντάρια.

Το παιχνίδι σου καλύτερο

Παίξε Νόμιμα

ΕΕΕΠ | 21+ | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Στα ‘90ς ο Χακίμ, ο Σακίλ και μετά ο «ναύαρχος» Ρόμπινσον ήταν οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού με ολίγη από τα ‘00ς του Τιμ Ντάνκαν. Τελευταίοι μεγάλοι ψηλοί; Ο Άντονι Ντέιβις άντε και ο Αντρέ Ντράμοντ. Παίκτες που σε αντίθεση με τους προηγούμενους δεν έχουν κατακτήσει (ακόμη) τίτλο.

Οι ομάδες από τις αρχές της νέας χιλιετίας άρχισαν να ψάχνονται πολύ περισσότερο μακριά από τα σύνορα των ΗΠΑ. Κάπως έτσι προέκυψαν αρκετές από τις περιπτώσεις που προανέφερα (Μίλιτσιτς, Τσκίτα) όπως και για παράδειγμα ο Ισπανός Φραν Βάσκεζ (στο Νο11 του 2005, παίκτης που δεν έπαιξε ούτε ένα ματς, έστω φιλικό, στο ΝΒΑ…) ενώ στη δεκαετία που διανύουμε τα δίχτυα των ομάδων έφτασαν μέχρι τη Βραζιλία ή χώρες άγουρες μπασκετικά σαν την Αυστρία, την Ελβετία (Καπελά) μέχρι και την Ινδία!

Οι περισσότερες από τις περιπτώσεις των ψηλών-δεινόσαυρων; Παταγώδεις αποτυχίες. Ποιος θα ξεχάσει το Νο1 του Γκρεγκ Όντεν το 2007. Το φριχτό ντραφτ του 2010; Στο Νο6 ο Νιγηριανός Γιούντο, στο 11 ο Κόουλ Όλντριτς που το έχει κόψει από το 2018, λίγο πιο κάτω ο Λάρι Σάντερς που ασχολείται πλέον με το… real estate (που λέει ο λόγος). Και πλέον έχουμε φτάσει στο 2019 που θεωρείται αναντικατάστατος (και ορθώς φυσικά) ο βετεράνος Μαρκ Γκασόλ στο Τορόντο, ο Βαλαντσιούνας στο Μέμφις, ο Βούτσεβιτς στο Ορλάντο, που ο Γιόκιτς λατρεύεται σαν Θεός στο Ντένβερ και που ο Καπελά, ο Μάιλς Τέρνερ, ο Τζάρετ Άλεν είναι το μέλλον ενώ ο Γκομπέρ, ο Εμπίντ και ο Ντράμοντ κυριολεκτικά αναντικατάστατοι στις ομάδες τους αφού όταν δεν παίζουν Γιούτα, Φιλαντέλφια και Ντιτρόιτ ξεγυμνώνονται.

Στην Ευρωλίκα θα ήταν… αλλαγή

Ειδικά το φετινό πρωτάθλημα είναι ίσως από τα πιο φτωχά σε ποιότητα αλλά και ποσότητα αυτών που αποκαλούμε «κλασσικός σέντερ». Οι Μπακς επί της ουσίας δεν έχουν αφού (και) αυτή τη δουλειά την κάνει ο Γιάννης μιας και τα δίδυμα αδέρφια Λόπεζ προτιμούν να σουτάρουν από τα 8 μέτρα. Κοτζάμ Κλίπερς έχουν έναν ταλαντούχο μεν αλλά άγουρο Κροάτη τον Ζούμπατς. Το Ντάλας του Ντόντσιτς έχει τον… κουασιμόδο (λατρεία μεγάλη φυσικά) Μπόμπι Μαριάνοβιτς στον πάγκο και τον Πάουελ στην πεντάδα. Οι Σέλτικς έχουν τον μέχρι πριν λίγα χρόνια ψηλό της Μπάμπεργκ Ντάνιελ Τάις (περιμένοντας τον Καντέρ). Και αυτές είναι αναφορές για ομάδες που έχουν υψηλούς στόχους γιατί αν πάμε παρακάτω θα μας πιάσει όλους μαζί θλίψη. Και οργή…

Στην Ατλάντα μετά την τιμωρία του Τζον Κόλινς (ο οποίος ένας Θεός ξέρει πως θα καθαρίσει το όνομά του) υπάρχει ο ξύλινος Ουκρανός Λεν. Μηδέν οξέα μηδέν λιπαρά… Το Σάρλοτ τον… Κόντι Ζέλερ. Το Κλίβελαντ τον παρωχυμένο Τριστάν Τόμπσον (πρώην Καρντάσιαν…). Η Οκλαχόμα τον μουστάκια Νεοζηλανδό Άνταμς, το Σακραμέντο κάποιους Ντέντμον και Χολμς, η Ουάσιγκτον τον Μπράιαντ και πίσω τον Γερμανό Βάγκνερ και κοτζάμ Σπερς ξεκινάνε με τον Τρέι Λάιλς και στον πάγκο τον «αλα» Λεν, Αυστριακό Πελτλ. Για να μην πούμε για τους Ουόριορς με τον Κόλεϊ Στάιν και τον Λούνεϊ ή τους Νικς με τον ανώριμο ακόμη Ρόμπινσον. Δεν είναι υπερβολή ότι οι περισσότεροι από αυτούς που προανέφερα στην Ευρωλίγκα θα ήταν… αλλαγή.

Και μη μου πείτε για τον Αϊτόν, τον Αντεμπαγιό, ή τον Κάρτερ Τζούνιορ. Έχουν πάρα πολλά ψωμιά ακόμη να φάνε για να θεωρηθούν σέντερ υψηλού επιπέδου. Οι ψηλοί, οι καλοί, ποιοτικοί ψηλοί, τείνουν να γίνουν είδος προς εξαφάνιση, αλλά οι ομάδες δεν θα αλλάξουν ρότα. Θα συνεχίζουν να ρισκάρουν, να τζογάρουν στο ντραφτ και να κάνουν σκάουτινγκ στον… Νορβηγό «σεβενφούτερ» που τους υπέδειξε ο Ευρωπαίος σκάουτερ ελπίζοντας κάποια στιγμή, κάποια από αυτές, να πετύχει τον επόμενο μεγάλο σέντερ που θα της χαρίσει τίτλους.

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.