Φτάνει πια με τον Καρμέλο. Γκώσαμε…

Να σας πω την αμαρτία μου η μία πλευρά του εαυτού μου χάρηκε στην είδηση ότι οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς έδωσαν -επιτέλους- συμβόλαιο στον Καρμέλο Άντονι. Δώστε έμφαση στο «επιτέλους» γιατί ένα χρόνο τώρα, από τότε που οι Χιούστον Ρόκετς τον πάρκαραν αρχές Νοέμβρη στα «πιτς» (χωρίς να έχει κάποιο πρόβλημα) μέχρι και πριν λίγες εβδομάδες όλο αυτό το πράγμα γύρω από τον συγκεκριμένο παίκτη είχε κουράσει. Και είχε κουράσει τα μάλα.

Κανείς δεν τον ήθελε…

«Θα πάρουν τον Καρμέλο οι Λέικερς δίπλα στον ΛεΜπρον» ήταν το σενάριο που τεχνηέντως κυκλοφορούσε τον χειμώνα του 2019. Και εγώ από δίπλα να σταυρώνω τα χέρια και να παρακαλάω να μη συμβεί. «Ποιος θα πάρει τον Καρμέλο;» ήταν το νέο παραμυθάκι του καλοκαιριού και από μέσα μου έλεγα «ποιος τρελός θα φορτωθεί παλτό καλοκαιριάτικα»; Ναι, έτσι έλεγα. Αμαρτία ομολογουμένη ουκ έστι αμαρτία έλεγε η γιαγιά μου.

Το λέω λοιπόν ευθαρσώς. Φτάνει πια με τον Καρμέλο, γκώσαμε. Φτάνει πια με τη διαφήμιση και την τελευταία διετία με το άνευ προηγουμένου σπρώξιμο κυρίως από κάποια media στις ΗΠΑ (και αλλού) για έναν από τους πλέον υπερτιμημένους παίκτες στην ιστορία της καλαθόσφαιρας. Φτάνει με το «που θα πάει ο Καρμέλο» και τα «δεν είναι δυνατόν να είναι ελεύθερος ο Καρμέλο». Ε, λοιπόν ήταν δυνατόν να είναι ελεύθερος γιατί πολύ απλά είναι ένας παίκτης που κανείς δεν θέλει. Όχι τώρα, εδώ και πολλά χρόνια, κυρίως από τις μέρες του στους Νιου Γιορκ Νικς όταν κατάλαβαν όλοι ότι πρόκειται για έναν από τους πιο εγωιστές, τους πιο εγωκεντρικούς, τους πιο παρτάκηδες παίκτες που κυκλοφορούσαν εκεί έξω. Και ξέρετε κάτι; Αν δεν ήταν κολλητός με το παρεάκι του ΛεΜπρον, του Ουέιντ, του Πολ ώστε να τυγχάνει και ανάλογης προβολής από τα ΜΜΕ θα ήταν απλά ένας πολύ καλός σκόρερ που αδίκησε τον εαυτό του. Γιατί στην πραγματικότητα αυτό ήταν ο Καρμέλο Άντονι και τίποτε παραπάνω. Όσο για το σήμερα; Δεν είναι ντροπή να πούμε ότι πρόκειται για παλαίμαχο, ή αν προτιμάτε για απόμαχο που από το 2017 και μετά έβρισκε, όπου έβρισκε, συμβόλαια χάρη στη φήμη του σκόρερ που τον ακολουθούσε και όχι γιατί πραγματικά τον χρειαζόταν κάποια ομάδα. Στους Νικς άρχισε η κατρακύλα όταν τσακώθηκε με τον Φιλ Τζάκσον και πήρε την άγουσα για την εξέδρα, από εκεί κανείς δεν θα θυμάται το πέρασμά του από την Οκλαχόμα το 2017-18 και ακόμη λιγότεροι ότι πέρυσι έπαιξε 10 ματς στους Χιούστον Ρόκετς μέχρι που και αυτοί κατάλαβαν ότι είναι «πρώην» παίκτης και τον πάρκαραν.

Το παιχνίδι σου καλύτερο

Παίξε Νόμιμα

ΕΕΕΠ | 21+ | ΠΑΙΞΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Θέλετε λοιπόν να μιλήσουμε για τον Καρμέλο Άντονι; Εδώ είμαι για να ακούσω τις αντιρρήσεις σας σε όσα θα του καταλογίσω.

Απόλυτος ηγέτης… του εαυτού του!

Ο με Πορτορικανές ρίζες (από τη μάνα του) και με πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια (ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν 2 ετών, μεγάλωσε σε κακόφημη περιοχή του Μπρούκλιν και έμπλεξε από μικρός με κακές παρέες) η αλήθεια είναι ότι σώθηκε με την ενασχόλησή του με το μπάσκετ. Στο Σίρακιους έφτιαξε όνομα, οι Νάγκετς που τον πήραν -Θείο δώρο μετά την πατάτα των Πίστονς με το παλτό Ντάρκο Μίλιτσιτς- στο Νο3 ήταν η ομάδα που του ταίριαζε. Κατ’ εξοχήν ομάδα του run n gun χωρίς υψηλούς στόχους και απαιτήσεις. Τι πέτυχε μαζί τους 8 σεζόν, και δεν αναφέρομαι σε τίτλους πρώτου σκόρερ ή επιλογές στα all-star. Αυτά είναι για τα αρχεία της στατιστικής και μόνο. Πέτυχε λοιπόν μόνο μία (ΜΙΑ) σεζόν, το 2008-9 που πέρασε σειρά πλέι-οφ μετά τον πρώτο γύρο και έφτασε στους τελικούς της Δύσης με τους μετέπειτα πρωταθλητές Λέικερς. Σε πόσες από τις σεζόν του στους Νάγκετς (και αλλού) έπαιξε και στα 82 ματς της σεζόν; Σε μία, τη ρούκι του το 2003-4. Τραυματισμοί, μπλεξίματα, κόντρες, νάζια και πολλά άλλα τον άφηναν συχνά πυκνά εκτός.

Όσο για ηγετικές ικανότητες; Ήταν ο απόλυτος ηγέτης. Του εαυτού του και μόνο. Πότε δηλαδή συνυπήρξε με επιτυχία με άλλους σταρ; Στους Νάγκετς τον Answer τον είχε μαζί στα τελειώματα του. Τον Μπίλαμπς το ίδιο. Και μη μου πείτε ότι ήταν σταρ ο Κάμπι, ο Κένιον Μάρτιν ή ο Αντρέ Μίλερ; Ο Καρμέλο ήθελε και πετύχαινε πάντα να είναι αυτός το απόλυτο αφεντικό ώστε να παίρνει όλη τη δόξα. Αλλά και τη λέζα, δηλαδή το κράξιμο που ήταν και το πιο σύνηθες.

Για ποιον ηγέτη μιλάμε;

Η μετακίνησή του μέσω ανταλλαγής στους Νικς στα μισά της σεζόν 2010-11 ήταν ένα από τα μεγάλα σήριαλ εκείνης της χρονιάς και οι Νικς ακόμη χτυπάνε το κεφάλι τους που πόνταραν ότι με τον Καρμέλο θα γίνουν πρωταγωνιστές ξανά. Ξέρετε στις 7 σεζόν που φόρεσε τη φανέλα της ομάδας του «μεγάλου μήλου» πόσες σειρές πλέι-οφ κέρδισε; Μία. Lol…

Για ποιον ηγέτη μιλάμε λοιπόν; Για τον παίκτη που όταν οι Νικς τον πλαισίωσαν με τον Αμάρε Στανταμάιρ μπας και δουν προκοπή με έναν φορμαρισμένο τότε ψηλό και που τράβηξαν το λαχείο του Τζέρεμι Λιν από το πουθενά, έβλεπαν τον δήθεν σταρ τους να το παίζει τραυματίας και να κάνει ναζάκια πεντάχρονου; Όσο οι δύο παραπάνω είχαν τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας πάνω τους ο Καρμέλο ήταν -δήθεν- τραυματίας. Δεν το λέω εγώ, έχει καταγραφεί από τα αδηφάγα ΜΜΕ κυρίως της Νέας Υόρκης που δεν συγχωρούν κανέναν. Μόλις τραυματίστηκε ο Λιν και ο Αμάρε, τσουπ, ο Καρμέλο έγινε ξαφνικά καλά και επέστρεψε στις επάλξεις για να… σώσει τους Νικς. Καταφέρνοντας ως συνήθως μία τρύπα στο νερό.

Αν ποτέ ήθελα λοιπόν να πάρω έναν παίκτη για να παίξει στην ομάδα 3 on 3 στο ανοιχτό του Rucker ή στο Cage, ο Καρμέλο ίσως να ήταν στις πρώτες μου επιλογές. Killer, αδίστακτος σουτέρ, μεγάλος σκόρερ. Τελεία. Για να παίξει σε ομάδα με άλλους τέσσερις, να τον βάλεις να κυνηγήσει στην άμυνα (την ποια;) να έχεις υψηλούς στόχους για να κατακτήσεις τίτλο, ούτε απ’ έξω. Σκόρερ τύπου Καρμέλο έχουν περάσει ουκ ολίγοι και θα περάσουν πολλοί ακόμη στην ιστορία του ΝΒΑ. Η ίδια ιστορία θα γράψει ότι ήταν ένας από τους πιο υπερτιμημένους παίκτες που ουδέποτε δικαίωσε τις προσδοκίες και ουδέποτε έβαλε την ομάδα πάνω από τον εαυτούλη του. Και έτσι θα τον θυμόμαστε…

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.