New York… Jokes!

Αν στα ομαδικά σπορ των Ηνωμένων Πολιτειών υπάρχει μία ομάδα που στον αιώνα που διανύουμε εδώ και 20 χρόνια φέρει την ταμπέλα της «καταραμένης» αυτή δεν είναι άλλη από τους New York Knicks. Βέβαια υπάρχουμε κι εμείς που δεν πιστεύουμε στη βασκανία και στις υπερφυσικές δυνάμεις και απλά πιστεύουμε ότι οι Νιου Γιορκ Νικς είναι το μεγαλύτερο ανέκδοτο στα ομαδικά σπορ από το 2000 και μετά και το «μεγαλείο» της συγκρίνεται ίσως μόνο με τη λατρεμένη ποδοσφαιρική εθνική ομάδα της Αγγλίας που σε κάθε διοργάνωση πάει για να το πάρει και στο τέλος όλοι ξέρουμε τι παίρνει. Τον χλευασμό όλων για τη νέα αποτυχία της.

Οι… σκληροί Knicks!

Στα… δικά μου χρόνια οι Νικς ήταν συνώνυμο της σκληράδας. Συνώνυμο της ομάδας που μπορεί να μην είχε το ταλέντο άλλων, όμως πουλούσε ακριβά το τομάρι της, υποχρέωνε τον αντίπαλο να πιάσει τα υψηλότερά του στάνταρ για να τους νικήσει. Είχαν τον «στόπερ» Τσαρλ Όκλει, ορισμός του «θα περάσει ή η μπάλα ή ο παίκτης, ποτέ και οι δύο μαζι». Τον σκληρό καργιόλη Τζον Σταρκς που ήταν από τους λίγους που το έλεγε η ψυχούλα του και τολμούσε κοιτούσε στα μάτια κοτζάμ Μάικλ Τζόρνταν και ας μην ήταν ικανός να τον σταματήσει. Είχαν τον Άντονι Μέισον σε ρόλο σαμουράι να μπαίνει με το κεφάλι στη φωτιά. Είχαν και τον Τζαμαϊκανό γίγαντα Πατ Γιούιν ο οποίος μπορεί ποτέ να μην ήταν στους αγαπημένους μου, να μην είχε τη φινέτσα του Χακίμ ή την κυριαρχία του Σακίλ, όμως δεν έπαυε να είναι η κολόνα μιας ομάδας γεμάτης bad motherfuckers. Που στη δεκαετία του ΄90 έφτασαν δύο φορές στους τελικούς του ΝΒΑ και άλλες τόσες στους τελικούς της Ανατολής. Τι απέγινε όλη αυτή η σκληράδα; Ποια ήταν η παρακαταθήκη όλων αυτών; Το απόλυτο τίποτα και η αιτία έχει ονοματεπώνυμο. Τζέιμς Ντόλαν…

«Θέλω τους παλιούς καλούς, τους old school Νικς. Αυτούς που προστάτευαν τον MSG. Τώρα έρχονται όλοι στο σπίτι μας και δεν μας σέβονται καν» δήλωσε προ λίγων εβδομάδων ο Μάρκους Μόρις ο οποίος ως πιτσιρίκος πρόλαβε λίγη από τη σκληράδα των Νικς στην τηλεόραση. Πλέον το μόνο που περιφέρεται στους διαδρόμους του «Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν» είναι φαντάσματα από το παρελθόν εγκλωβισμένα και ανήμπορα να μεταφέρουν στο σήμερα λίγη από την αύρα των 90ς. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα όχι να κλαις, αλλά να γελάς με τα χάλια των Νικς. Όχι τα αγωνιστικά γιατί αυτά είναι καθρέφτης της διοίκησης αφού παντού και πάντα το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Και το κεφάλι στην προκειμένη περίπτωση, ο CEO της ομάδας Τζέιμς Ντόλαν έχει αποτύχει παταγωδώς και έχει απαξιώσει την ομάδα με τη μεγαλύτερη και πιο σταθερή βάση φανατικών οπαδών στην Ανατολή.

Πως φτάσαμε ως εδώ;

Και ιδού τα κυριότερα από τα ουκ ολίγα κακώς κείμενα των Νικς επί ημερών Ντόλαν σε σύγκριση με το λαμπρό παρελθόν. Έχουμε και λέμε λοιπόν.

– Από το 1980 έως και τη σεζόν 1999-2000 οι Νικς σε 20 περιόδους είχαν πάει τις 16 σε πλέι-οφ, έπαιξαν σε 34 σειρές πλέι-οφ, νίκησαν τις 19 και πέτυχαν συνολικά 88 νίκες. Θέλετε τα νούμερα της επόμενης 20ετίας μέχρι σήμερα; Πέντε σεζόν στα πλέι-οφ (τελευταία το 2012-13), μόλις 6 σειρές πλέι-οφ η μία νικηφόρα (!) και συνολικά 9 νίκες. Δεν υπάρχει καν σύγκριση με το παρελθόν…

– Από το 2004 και μετά οι Νικς (ως ομάδα) έχούν πετύχει στα πλέι-οφ 2.176 πόντους. Είναι η 3η χειρότερη σε όλο το ΝΒΑ μπροστά μόνο από Σάρλοτ και Μινεσότα. Ο δε LeBron James, μόνος του, έχει πετύχει υπερτριπλάσιους πόντους (6.911)

– Στις 20 προηγούμενες σεζόν συμπεριλαμβανομένης και της φετινής άλλαξαν προπονητή στις 6. Σχεδόν μία στις τρεις δηλαδή. Ο μοναδικός που έμεινε λίγο παραπάνω από 3 σεζόν ήταν ο Μάικ Ντ’Αντόνι ο μόνος που προσπάθησε έστω να παράξει έργο και πέτυχε και την πρόκριση μια δυο φορές στα πλέι-οφ. Από την ηλεκτρική καρέκλα του πάγκου πέρασαν και φυσικά απέτυχαν προπονητάρες (Λένι Ουίλκενς, Λάρι Μπράουν, Τζεφ Βαν Γκάντι) μέχρι μαθητευόμενοι… μάγοι (Αϊζάια Τόμας, Ντέρεκ Φίσερ, Τζεφ Χόρνασεκ μέχρι και ο Κερτ Ράμπις…)

– Ποτέ από το 2012-13 και μετά δεν είχαν νικηφόρα κανονική περίοδο και ούτε πρόκειται να έχουν και φέτος.

Μη φεύγετε, έχω και άλλα ράμματα για τη γούνα τους…

– Οι επιλογές στο ντραφτ και ειδικά στη λοταρία; Η μία χειρότερη από την άλλη. Από το 2000 και μετά από τις 9 επιλογές lottery κανένας παίκτης δεν έπαιξε περισσότερα από τα 186 ματς του Πορζίνγκις με τη φανέλα της ομάδας. Λες και διάλεγαν στην τύχη. Ο Βραζιλιάνος Νενέ το 2002 έγινε ανταλλαγή. Ο Μάικ Σουίτνι το 2003 από τα μεγαλύτερα busts στην ιστορία όλου του ΝΒΑ (42 ματς). Ο Τσάνινγκ Φράι; Δύο σεζόν με το ζόρι. Ο Γκαλινάρι 2,5 σεζόν (157 ματς) πριν γίνει ανταλλαγή όπως και ο Φράι. Ο Τζόρνταν Χιλ το 2009; Άλλη μία πατάτα (24 ματς). Ο Πορζίνγκις που θεωρήθηκε ότι πάνω του θα έχτιζαν την ομάδα που θα γινόταν ξανά μεγάλη; Έφυγε με τον ίδιο να βρίζει και τον κόσμο να μην θέλει να τον βλέπει μπροστά του. Και μη νομίζετε ότι ο Γάλλος Ντιλικινά, ο Νοξ ή ο Καναδός Μπάρετ θα έχουν διαφορετική πορεία…

Οι τραγικές επιλογές του Dolan

Ο Ντόλαν λοιπόν με τις επιλογές του είτε για τη θέση του προέδρου (με χειρότερο όλων ίσως τον Ντόνι Ουόλς αν και κάποιοι «ψηφίζουν» Φιλ Τζάκσον), με τις επιλογές του για θέσεις-κλειδιά στην ομάδα αλλά και με το timing των αποφάσεών του είχε αναγκάσει ακόμη και τον συνήθως μετρημένο στα λόγια του πρώην κομισάριο του ΝΒΑ Ντέιβιντ Στερν να χαρακτηρίσει το μάνατζμεντ της ομάδας «όχι και το πιο έξυπνο μοντέλο διαχείρισης». Και πως να είναι δηλαδή όταν εδώ και μία εικοσαετία πληρώνει παίκτες, προπονητές, προέδρους για να μην προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αφού τους διώχνει ή κάνει τραγικές επιλογές. Σαν του Άλαν Χιούστον το 2001 όταν του έδωσε συμβόλαιο 100 εκατομμυρίων (ενώ οι προσφορές που είχε δεν ξεπερνούσαν τα 75) για 6 χρόνια και έπαιξε τα 4 λόγω τραυματισμού με αποτέλεσμα να πληρωθεί 40 μύρια χωρίς να βάλει καν τη φανέλα. Σαν του Λάρι Μπράουν το 2005 τον οποίο «καπάρωσε» για πέντε χρόνια δίνοντάς του 50 εκατομμύρια και τον απέλυσε δίνοντάς του 10 μύρια την πρώτη σεζόν και 18 ως αποζημίωση. 28 εκατομμύρια δολάρια για ένα χρόνο δουλειάς τότε δεν έπαιρνε ούτε ο Κόμπε. Σαν το κάζο με τον Φιλ Τζάκσον ο οποίος στα τρία χρόνια που έμεινε στην ομάδα βόλεψε τα… δικά του τα παιδιά (με πρώτο τον Ντέρεκ Φίσερ) και όταν το 2017 επέλεξε τον Πορζίνγκις μετά από ακριβώς μία εβδομάδα απολύθηκε με τον Ντόλαν να βάζει στη θέση του τον νυν πρόεδρο Στιβ Μιλς ο οποίος -άκουσον άκουσον- πρώτη του κίνηση ήταν να δώσει 80 εκατομμύρια δολάρια στον Τιμ Χάρνταγουεϊ Τζούνιορ και τον Ρον Μπέικερ. Δύο χρόνια αργότερα ο πρώτος είναι αναπληρωματικός στο Ντάλας ο δεύτερος σκουπίζει τον πάγκο στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας…

Όταν λοιπόν μία ομάδα σαν τους Νικς διοικείται από έναν τέτοιο ανίκανο εδώ και 20 χρόνια να βάλει την ομάδα έστω σε κατάσταση rebuilding παράγοντα πως περιμένει κανείς να δελεάσει τους καλύτερους free agent που κυκλοφορούν. Ειδικά την τελευταία δεκαετία όποτε διάβαζα σε ρεπορτάζ ότι «οι Νικς θέλουν τον ΛεΜπρον, θέλουν τον Ίρβινγκ, θέλουν τον Ντουράντ, θέλουν τον Γιάννη» (αυτό είναι το τελευταίο ανέκδοτο) απλά κουνούσα το κεφάλι μονολογώντας «το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;»

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.