Όσα ζήσαμε αυτή τη δεκαετία…

Συμφωνώ με την άποψη ότι ειδικά στον αθλητισμό του… βόρειου ημισφαίριου μία χρονική περίοδος δεν ολοκληρώνεται με το τέλος μιας χρονιάς, ή δεκαετίας αλλά μετά το πέρας της σεζόν που «τρέχει» μέσα σε αυτή.

Πλην όμως έχει καθιερωθεί να… βιαζόμαστε να βγάλουμε τις λίστες με τους κορυφαίους της χρονιάς, της δεκαετίας ή του… αιώνα οπότε μιας και σε λίγες ώρες μας αποχαιρετά το 2019 και μαζί και η δεύτερη δεκαετία του νέου αιώνα και της νέας χιλιετίας είπα να μπω κι εγώ στο τρυπάκι των επιλογών των κορυφαίων. Παικτών, προπονητών, ομάδων, στιγμών, έτσι για να κάνουμε λίγη κουβέντα σχετικά με όλα όσα ζήσαμε από το 2010 μέχρι και σήμερα. Όσοι πιστοί λοιπόν συνεχίστε την ανάγνωση και εκφράστε ελεύθερα (αρκεί να είναι κόσμια…) τις αντιρρήσεις και ενστάσεις σας..

Ομάδα της δεκαετίας: Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς

Ω, ναι, επέλεξα το προφανές. Οι Warriors του Κερ, των splash brothers Κάρι και Τόμπσον που γιγαντόθηκαν με τη παρουσία του Ντουράντ δεν ήταν μόνο ότι κατέκτησαν τρία δαχτυλίδια μέσα στη δεκαετία. Δεν ήταν ότι έπαιξαν και σε άλλους δύο τελικούς, ούτε ότι έσπασαν το ιστορικό ρεκόρ νικών των Μπουλς που κρατούσε από τη δεκαετία του 90. Απασχόλησαν την κοινή γνώμη και δημιούργησαν φανατικούς φίλους που έσπευσαν να ανέβουν στο bandwagon τους αλλά και φανατικούς εχθρούς που τους αρέσει το σκεπτόμενο μπάσκετ και σιχαίνονται τα τρίποντα στο transition από τα δέκα μέτρα.

Εμείς οι oldschoolιδες που αγαπήσαμε τους «πολεμιστές» την εποχή του Run TMC (googlαρετε όσοι θέλετε να μάθετε ολίγη από την ιστορία τους) λατρέψαμε το αλέγκρο παιχνίδι τους μέσα στη δεκαετία. Προσωπικά λάτρεψα το ότι γούσταραν να παίζουν έτσι και αυτό έβγαινε προς τα έξω. Το διασκέδαζαν, χαίρονταν κάθε τους play, κάθε τους τρίποντο στα μούτρα του αντιπάλου. Γιατί στην τελική (και) το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι, άρα διασκέδαση και από τη στιγμή που οι Ουόριορς συνδύασαν το τερπνόν (τίτλοι) μετά του οφέλημου (μακράν η πιο fun to watch ομάδα της δεκαετίας) αξίζει να μείνουν στην ιστορία.

Παίκτης της δεκαετίας: ΛεΜπρον Τζέιμς

Να πω την αμαρτία μου τον «βασιλιά» δεν τον πήγαινα στα πρώτα του χρόνια και ειδικά στο δεύτερο μισό της προηγούμενης δεκαετίας. Όλο αυτό το ντε και καλά να συγκριθεί με τον Τζόρνταν, όλο το hype γύρω από το όνομά του μου έκανε κάπως. Όσο περνούσαν όμως τα χρόνια και ωρίμαζε, τόσο ανέβαινε στην εκτίμησή του. Ναι, είναι πλέον ένας σούπερ-σταρ που θέλει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην ομάδα που παίζει. Από το ποιον προπονητή θα έχει μέχρι ποιοι θα είναι οι συμπαίκτες του. ΟΚ, πείτε μου εσείς έναν super star σε οποιοδήποτε σπορ που να μην έχει ανάλογες «απαιτήσεις». Θα περιμένω…

Ο LeBron αυτός ήταν, αυτός παραμένει. Ένας τεράστιος παίκτης που όμοιός του δεν είχε εμφανιστεί στη λίγκα από πλευράς προσόντων, δουλειάς, επιμονής αλλά και προσφοράς. Όχι μόνο στο μπάσκετ αλλά και εκτός των τεσσάρων γραμμών. Μέσα στη δεκαετία πήρε τρία δαχτυλίδια και πλησίασε έστω την αυτού… Μεγαλειότητα του Τζόρνταν. Η περιβόητη desicion στις 8 Ιουλίου του 2010 έμελλε να αλλάξει πολλά στον χάρτη του ΝΒΑ αλλά (κυρίως) στην προσωπική του ιστορία. Δεν δίστασε να επιστρέψει, αργότερα, εκεί όπου του έκαιγαν τις φανέλες για να πάρει τον μοναδικό τίτλο της πόλης που είχε το παρατσούκλι mistake by the lake και μετά κύριος να φύγει για το L.A. Αρέσει δεν αρέσει ο ΛεΜπρον ήταν όλη η δεκαετία των ‘10ς

Αποκάλυψη της δεκαετίας: Γιάννης Αντετοκούνμπο

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι… επινόησα τη συγκεκριμένη κατηγορία για να «χωρέσω» κάπου το δικό μας παιδί. Αντιπαρέρχομαι επισημαίνοντας απλά όσο… μελό και αν ακούγεται πως τέτοιες μέρες δέκα χρόνια πριν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ίσως περιφερόταν ανάμεσά μας στη γιορτινή Αθήνα προσπαθώντας να πουλήσει μαζί με τον αδερφό του Θανάση την πραμάτια με τα είδη που κουβαλούσε μήπως και βγάλει ένα χαρτζιλίκι για να φάει όλη η φαμίλια. Δέκα χρόνια πριν ο Αντετοκούνμπο ήταν ο κανένας, το απόλυτο τίποτα, ένας γιος μεταναστών δίχως «ταυτότητα» και πλέον είναι ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο κουβαλώντας τον τίτλο του MVP του ΝΒΑ. Το πιο σημαντικό κατά την ταπεινή μου άποψη πάντως δεν είναι το βραβείο του MVP αλλά ότι παρέμεινε ταπεινός, συνέχισε και συνεχίζει να δουλεύει σκληρά, προσφέρει στον τόπο όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και πήγε σχολείο (και φυσικά δεν αναφέρομαι στην Εθνική μπάσκετ, είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί) με διάφορους τρόπους και ας γνωρίζουμε το 1/10 όσων κάνει και έχει ακόμη πολλά να δώσει.

Προπονητής της δεκαετίας: Γκρεγκ Πόποβιτς

Κανονικά στην κατηγορία αυτή θα έπρεπε να μπει το όνομα του Στηβ Κερ ως πολυνίκης και κάτοχος τριών δαχτυλιδιών μέσα στη δεκαετία. Όμως ο Γκρεγκ Πόποβιτς είναι πολλά περισσότερα από ένας απλός προπονητής μπάσκετ. Ο «παππούς» πέρα από έναν τίτλο (2014) και έναν τελικό (2013) κατάφερε με εξαίρεση την (εως τώρα) φετινή σεζόν να κρατήσει τους Σπερς με θετικό πρόσημο στις νίκες σε σύγκριση με τις ήττες (μοναδική ομάδα με τέτοια σταθερότητα στο ΝΒΑ), έγινε δάσκαλος και πρότυπο για δεκάδες προπονητές παγκοσμίως, έβγαλε την ίσως κορυφαία φουρνιά παικτών που μαζί έγραψαν ιστορία (Ντάνκαν, Μάνου, Πάρκερ και σία) και παράλληλα δεν κράτησε ποτέ το στόμα του κλειστό και τα έβαλε ακόμη και με τον (ο Θεός να τον κάνει) τύπο που παριστάνει τα τελευταία χρόνια τον Πλανητάρχη…

Φούσκα της δεκαετίας: Άντονι Μπένετ

Και μόνο στη σκέψη ότι στο ίδιο ντραφτ, του 2013, ο Αντετοκούνμπο επιλέχθηκε 14 θέσεις πιο κάτω από τον Καναδό… Χρήστο Τσέκο αρκεί για να δείξει ότι πολλές (αν όχι τις περισσότερες) φορές οι τύποι που κάνουν κουμάντο σε κάποιες ομάδες του ΝΒΑ δεν έχουν την παραμικρή ιδέα από μπάσκετ. Ο Μπένετ που τέσσερα χρόνια μετά την επιλογή του ως Νο1 έφτασε στο σημείο να τον… διώξει η Φενέρμπαχτσε σε τέσσερις σεζόν έπαιξε όλα κι όλα 151 ματς στο ΝΒΑ και θα μείνει στην ιστορία ως ένα από τα μεγαλύτερα φιάσκο στην ιστορία του αθλήματος.

Καλύτερη πεντάδα της δεκαετίας

Στέφεν Κάρι: Γιατί γουστάρω να τα βάζει από τα δέκα μέτρα και ταυτόχρονα να γελάει και να κλείνει το μάτι στην κόρη του στην εξέδρα

Κόμπε Μπράιαντ: Αν και Laker fan από κούνια, δεν θα τον έβαζα καν στην καλύτερη τριάδα των παικτών στην ιστορία της ομάδας μου. Πλην όμως το winning spirit αυτού του παίκτη δεν το είχε ποτέ και κανείς στην ιστορία του αθλήματος.

ΛεΜπρον Τζέιμς: Τα έγραψα και παραπάνω. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο

Κέβιν Ντουράντ: Ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης της δεκαετίας. Αν είχε πάρει κάνα δαχτυλίδι ακόμη θα ήταν και ο κορυφαίος.

Ντιρκ Νοβίτζκι: Προσωπική λατρεία από τότε που τον είδα από κοντά στη Ντιζόν και το Ευρωμπάσκετ του 1999 και έμαθα την ιστορία που είχα καταγράψει τότε στο «Τρίποντο». Παίκτης-πρότυπο πλέον και με… λεωφόρο στο όνομά του

Καλάθι της δεκαετίας

Για να μην λέτε ότι… έκλεψα το καλάθι αυτό είχα αποφασίσει να το βάλω Νο1 πριν το αναδείξει κορυφαίο και το ΝΒΑ στα sodial media του. Και αν με είχε πονέσει εκείνο το καλάθι που περίμενα και ήθελα να το πάρει ο Μάνου και ο Μπομπο. Αλλά, κακά τα ψέμματα, θέλει πολλούς τόνους κάκαλα για να το βάλεις εκείνη τη στιγμη και από εκείνο το σημείο αλλάζοντας ότι απλά μια σειρά τελικών αλλά όλη την ιστορία

Φάση της δεκαετίας

Αλλη μία φάση που με είχε πονέσει. Ήμουν φαν του Iggy από τότε που ξεκίνησε στη Φιλαντέλφια επειδή τον είχα και στη fantasy ομαδα μου όταν πήρα τον πρώτο μου «τίτλο» το 2004. Ήθελα τους Ουόριορς να πάρουν (και) εκείνο τον τίτλο. Όμως το chasedown block του ΛεΜπρον ίσως άξιζε περισσότερο και από το νικητήριο καλάθι του Κάιρι στον τελευταίο τελικό αφού αυτή ήταν η φάση που άλλαξε τον ρου της ιστορίας

Καλή χρονιά σε όλους, να ‘μαστε καλά σε δέκα χρόνια να μοιραστούμε ξανά τις αναμνήσεις μας!

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.