Ο ένας σούταρε… ο άλλος όχι…

Δε θα μακρυγορήσω απόψε. Ούτε ήρθα εδώ να μιλήσω και πάλι για το αν ο Jordan είναι καλύτερος από τον LeBron. Δε θα αναμασάμε ίδιες κουβέντες κι έτσι κι αλλιώς, οι περισσότεροι θα τείνετε να συμφωνήσετε μαζί μου, ως προς αυτό. Εξάλλου, τον LeBron James τον θαυμάζω απεριόριστα και δε θα μπω σε σύγκριση για το ποιος είναι ο GOAT. Το μόνο σχόλιο που έχω να κάνω, είναι αυτό και στον τίτλο. Είναι αυτό για το οποίο οι φαν του Jordan πάντα θα έχουν να “καυχιούνται”, όταν θα γίνεται κουβέντα για την κόντρα τους. Γιατί πολύ απλά ο Jordan ήταν κυρίαρχος όταν πάταγε παρκέ, εγωιστής και δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει σε άλλον την τελευταία επίθεση. Το αντίθετο όμως, δεν είναι κατ΄ ανάγκη κακό…

Ο Jordan ήταν winner

Από τη στιγμή που πρωτοπάτησε το πόδι του στο παρκέ ο Jordan, ήθελε ένα και μόνο πράγμα. Να σκοράρει. Ο Doug Collins του έκανε ότι χατίρι ήθελε. Ο Jordan επί ημερών του ήταν ο απόλυτος σόουμαν κι ο απόλυτος σκόρερ των “ταύρων”.

Όταν ο Phil Jackson ανέλαβε τους Bulls ήξερε ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να εφαρμόσει οτιδήποτε κι αν ήθελε, αν πρώτα δεν έπειθε τον Jordan ότι για το καλό της ομάδας θα πρέπει να πασάρει. Κι όπως πολύ εύστοχα είδαμε και στο “Last Dance”, υπήρξε μια τυπική συμφωνία ανάμεσά τους. Ο Jackson έβγαζε συστήματα με τα οποία έπαιζαν οι Bulls για τρεισήμισι περιόδους, ο Jordan του έκανε το χατίρι και στο τέλος έπαιρνε τη μπάλα και σούταρε ασταμάτητα.

Ο Jordan δεν πείστηκε και δεν προσπάθησε ποτέ να το αλλάξει αυτό. Οκ, ήταν ομαδικός, οκ, αξιοποιούσε τους συμπαίχτες του, στο μυαλό όλων έμεινε για όλα εκείνα τα last shot που τον καθιέρωσαν στη συνείδηση όλων ως “winner”. Κι επειδή ήδη σας ακούω να μου λέτε για τα σουτ των Paxson και Kerr, να θυμίσω ότι το σουτ που παίρνει ο πρώτος κόντρα στους Suns ήταν μια ομαδική προσπάθεια κι η μπάλα καταλήγει εκεί από τον center των Bulls κι όχι από τον Jordan.

Για να φτάσουμε φυσικά στην απόλυτη στιγμή, που είναι όλη η καριέρα του Jordan σε μια φάση. Είναι ο τελικός με τους Jazz το 1998, όπου ο Jordan, αφού πρώτα έχει βάλει δύο καλάθια κι έχει φέρει το ματς εκεί που το θέλει, έχει κλέψει την μπάλα από τον Malone, είναι έτοιμος να “γράψει” τη δική του ιστορία…. Και την έγραψε… Έτσι όπως το ήθελε αυτός!

Ο LeBron χθες δεν πάσαρε επειδή δεν μπορούσε, αλλά…

Προς θεού, δεν κρίνω τον τρόπο παιχνιδιού του LeBron. Κι ίσως είναι αυτό που τον ξεχωρίζει από τον MJ. O LeBron με το πέρασμα των χρόνων ωρίμασε μέσα από το παιχνίδι του κι “ωρίμασε” και το ίδιο το παιχνίδι του. Δίχως να χάσει κάτι από την εκτελεστική του ικανότητα και τη δυνατότητα να σκοράρει, έγινε πιο ομαδικός. Το παιχνίδι του κάνει χαρούμενους και τους συμπαίχτες του πλέον κι έχει καθιερωθεί στη συνείδηση όλων, ως ο πλέον all-around player όλων των εποχών.

Κι ίσως εκεί την “πάτησε” και το έχασε, στη σύγκριση….

Κι ίσως εκεί χθες βράδυ, στο μυαλό του υπήρξαν δύο κι όχι ένα σενάρια. Ο LeBron χθες δεν σούταρε, όχι γιατί δεν ήταν ικανός να πάρει μια επίθεση μόνος του και να καθαρίσει το ματς (ή να μην το καθαρίσει προφανώς και να χρεωθεί την αποτυχία). Ο LeBron χθες δε σούταρε γιατί στο μυαλό του έπαιζε κι ένα δεύτερο σενάριο που έλεγε ότι “μπορεί να το κάνουμε και διαφορετικά ρε φίλε και να πάρουμε το ματς”. Με τους Nuggets, πριν λίγα βράδια μπήκε. Χθες ο Green ήταν λιγόψυχος κι η μπάλα χτύπησε στο δοκάρι.

Ναι, στην ιστορία θα μείνει ότι ο ένας “σούταρε” κι ο άλλος όχι… Δεν είναι απαραίτητα όμως κακό αυτό… Είναι απλά ένας διαφορετικός τρόπος παιχνιδιού!

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.