Οι συντάκτες του NBAholics επιλέγουν τον GOAT του NBA

Το Poll που ανεβάσαμε τις προηγούμενες ημέρες κι αφορούσε τον GOAT του NBA έλαβε τέλος. Δηλαδή ακόμα μπορείτε να ψηφίσετε, αλλά ως την ώρα που γράφεται το παρόν άρθρο, όπως θα δείτε και στην εικόνα με τα αποτελέσματα παρακάτω, η διαφορά είναι τέτοια υπέρ του πρώτου, που… δύσκολα να αλλάξει κάτι.

Όμως, πλην των αποτελεσμάτων που προέκυψαν από τη δική σας ψήφο, οι συντάκτες, αρχισυντάκτες (5-6 άτομα όλοι κι όλοι δηλαδή) κι όσοι “τρέχουμε” το site και το page θα γράψουν τη δική τους άποψη για το ποιον θεωρούν τον σπουδαιότερο όλων των εποχών στο ΝΒΑ.

Ο Στράτος Κυριάκου ψηφίζει αυτόν που έφερε το θέαμα και τη “μαγεία” στο ΝΒΑ

NBA βλέπουμε για το θέαμα. Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται ο πολύς κόσμος. Ε κι αυτός που το έφερε για πρώτη φορά στο άθλημα και το έκανε δημοφιλές σε όλη την Αμερική, ήταν ο Magic Johnson. Πως να μην τον έχω πρώτο στις προτιμήσεις μου λοιπόν; Ο κόσμος τη δεκαετία έκανε τα πάντα για να βρεθεί στο Forum και να παρακολουθήσει από κοντά το Showtime των Lakers. Κι ενώ λίγα χρόνια νωρίτερα ακόμα κι οι τελικοί του ΝΒΑ προβάλλονταν σε μαγνητοσκόπηση.

Θέλετε να μιλήσουμε και για ικανότητα πέρα από θέαμα και “μαγεία”; O Magic, στη rookie του σεζόν οδήγησε τους Lakers στον τίτλο. Όχι στη θεωρία. Στην πράξη. Στον έκτο τελικό μέσα στο Spectrum της Philadelphia, όταν οι γιατροί έκριναν ότι ο Kareem δεν μπορεί να παίξει στο Game6, ο κόουτς Westhead αποφάσισε να βάλει τον Magic στη θέση του center. E, κι ο Magic έβαλε 42 πόντους, κατέβασε 15 ριμπάουντ κι οι Lakers έκαναν το 4-2 στη σειρά και πήραν τον τίτλο. Αυτό, στη rookie του σεζόν. Όλα τα υπόλοιπα που ακολούθησαν ήταν φυσικό επακόλουθο. Δεν είχε δει ως τότε το μπάσκετ κανέναν rookie να κάνει αυτά που έκανε ο Magic κι ούτε πρόκειται και να ξαναδεί στο μέλλον.

Για τον Θοδωρή Λεοντίου, πρώτα είναι ο Jordan, μετά το μπάσκετ κι έπειτα όλοι οι άλλοι

Για να μην στεναχωρήσω και τους φίλους του LeBron, παίχτη τον οποίο υπεραγαπώ και υπερθαυμάζω, πάντα υποστηρίζω και λέω ότι, “Ο LeBron είναι ο καλύτερος παίχτης που έχει παίξει μπάσκετ ποτέ… κι ο Jordan είναι το μπάσκετ“. Για να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να τον έχει δει να παίζει live. Ότι διαβάζαμε, μαθαίναμε κι ακούγαμε, εκείνα τα χρόνια. Και τη φάτσα του την ξέραμε από τα αυτοκολητάκια Panini. Μεγαλώνοντας όμως και μπαίνοντας για τα καλά μέσα μου το μικρόβιο του NBA κι όταν πια η τεχνολογία έφερε και το internet κι όλα τα παρεμφερή, αρχίσαμε να τον μαθαίνουμε καλύτερα τον “Air”. 23 χρόνια μετά, έχοντας διαβάσει, δει, αναλύσει και μάθει αρκετά περισσότερα σε σχέση με τότε, μπορώ να το πω με σιγουριά! Ναι! Ο Michael Jordan είναι το μπάσκετ.

Η επίδραση που είχε σε μια πόλη που ήταν στην αφάνεια του NBA από την ίδρυση του franchise. Η επίδραση του σε ένα άθλημα, που μπορεί οι Magic και Bird να το έκαναν διάσημο στην Αμερική, αυτός όμως το έκανε Παγκόσμιο φαινόμενο. Το 1992 ο MJ ήταν η πιο διάσημη προσωπικότητα του πλανήτη. Πιο πάνω κι από τον Πάπα. Για αυτά που έκανε στο παρκέ δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Και τέλος… Πήγε σε τρεις τελικούς. Πήρε τρία πρωταθλήματα χωρίς Game7. Δηλώνοντας κυρίαρχος. Έφυγε. Πήγε να κάνει το χόμπι του κι όταν γύρισε… τους πήρε άλλα τρία ακόμα πιο εμφατικά. 6/6 σε τελικούς κύριοι, χωρίς να χρειαστεί ποτέ έβδομο ματς. #His_airness.

Ο MJ θα είναι GOAT για πάντα για τον Στέφανο Μαρολαχάκη

O Michael Jordan._ Τι; Χρειάζεται να γράψω κάτι περισσότερο; Καλά, καλά…

Κάθε εποχή είχε τους δικούς της πρωταγωνιστές και είμαι της άποψης ότι η σύγκριση παικτών που αγωνίστηκαν σε διαφορετικές εποχές, δεν μπορεί παρά να είναι άτοπη. Κάθε εποχή έχει άλλες απαιτήσεις κι άλλες δυσκολίες, ωστόσο ο Michael Jordan είναι ένας από τους μετρημένους στα δάχτυλα παίκτες που ήταν τόσο μπροστά, που θα κυριαρχούσε στο ΝΒΑ ακόμα και σήμερα, 30 χρόνια μετά.

Δεν είναι μόνο το εξωφρενικό 6/6 στους τελικούς κόντρα σε πραγματικά σκληρούς και ικανούς αντιπάλους, είναι και τα γεγονός ότι ο MJ σηκώθηκε και έφυγε στο απόγειο της δόξας του, για τους δικούς του λόγους, έπαιξε baseball και επέστρεψε φτάνοντας και πάλι στην κορυφή.

Το γεγονός ότι ο μισός πλανήτης έχει καθηλωθεί στις οθόνες του για να κοιτάξει μέσα από την κλειδαρότρυπα της δυναστείας του, τόσα  χρόνια μετά, περιμένοντας μια ατάκα, ένα αστείο, μία βρισιά ή οτιδήποτε άλλο από τον “Air”, μας αποδεικνύει τη διαχρονικότητά του. Ο Michael Jordan άντεξε στον χρόνο και θα αντέχει για πάντα, γιατί όχι μόνο είναι ο GOAT για όσα έχουμε δει μέχρι τώρα, αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα είναι GOAT για πολλά χρόνια ακόμα. O Michael Jordan είναι αξεπέραστος.

Στο δίλημμα “LeBron ή Jordan” o Γιάννης Ψαράκης ψηφίζει, Magic Johnson

Αν η ερώτηση είναι «Jordan ή LeBron» η απάντηση προφανώς και είναι Magic Johnson! Αν ψάχνετε να βρείτε έναν ακόμη υποστηρικτή ενός εκ των δύο κορυφαίων σύμφωνα με την πλειοψηφία, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα τον βρείτε σε εμένα. Πείτε με old school, πείτε με αντιδραστικό, στο παιδικό/εφηβικό μου δωμάτιο είχα για χρόνια μία τεράστια αφίσα του Magic και στο όνομα αυτού συνεχίζω ακόμη και σήμερα να πίνω… μπασκετικό νερό.

Για τη δική μου κοσμοθεωρία το χαμογελαστό παιδί από το Lansing του Michigan αντιπροσωπεύει το διαφορετικό στο μπάσκετ. Αυτός που ενσάρκωσε το περιβόητο “show time” των αγαπημένων μου Lakers. Αυτός που μετέτρεψε το μπάσκετ από σπορ σε απόλαυση. Σε διασκέδαση. Σε θέαμα. Αυτός που πέρα από τις αδιαμφισβήτητες μπασκετικές ικανότητές του, το τρομερό μπασκετικό IQ είχε και εξακολουθεί να έχει ξεχωριστό χαρακτήρα, που σέβεται τον αντίπαλο και που σήκωσε το βάρος μιας σοβαρής ασθένειας (HIV) που ειδικά στη δεκαετία του ’90 δαιμονοποιήθηκε όσο καμία άλλη στη σύγχρονη εποχή. Ακόμη και εκείνη την πολύ δύσκολη στιγμή την αντιμετώπισε με αισιοδοξία, με θετική σκέψη και ένωσε όχι μόνο όλο το ΝΒΑ, αλλά χιλιάδες αθλητές.

Στα δικά μου μάτια ο Magic ήταν και θα παραμείνει το μπάσκετ. Σαφώς και δεν αμφισβητώ τον κορυφαίο των ‘90ς Michael Jordan. Ούτε τα εξωφρενικά χαρίσματα του LeBron James μαζί και την κοινωνική προσφορά του ειδικά στη γενέτειρά του στο Ohio. Στην τελική το να συγκρίνεις παίκτες διαφορετικών εποχών που είχαν διαφορετικούς τρόπους εκγύμνασης και ενδυνάμωσης, που αντιμετώπισαν διαφορετικούς παίκτες και με άλλους κανονισμούς (μην το παραβλέπουμε αυτό) θεωρώ ότι είναι άτοπο και άκυρο. Οπότε ο ορισμός GOAT δεν μπορεί παρά να είναι ξεκάθαρα υποκειμενικός για τον καθένα μας οποιονδήποτε (αθλητή, επιστήμονα, πολιτικό) και αν αφορά από κάθε χώρο, εκφράζοντας προσωπικά βιώματα, αναμνήσεις και σύνδεση του με τον συγκεκριμένο χώρο ανάλογα με την εποχή. Οπότε, peace και αποδεχθείτε τη γνώμη του διπλανού σας δίχως να προσπαθήσετε να του επιβάλετε τη δική σας.

Ο Σάκης Παπανδέρου ψηφίζει την “winning mentality” του κυρίου με το 6/6

Στην καθημερινή μας ζωή, όταν αναφερόμαστε στους παίκτες του NBA, τείνουμε να τους κατηγοριοποιούμε βάση των κύριων ικανοτήτων τους. Ο Lebron? All-Around. Ο Magic ήταν.. “μάγος”. Ο Kareem ασταμάτητος με το sky hook. Ο Mike όμως, ήταν νικητής. Το “6/6”, όσο ενοχλητικά και να το χρησιμοποιούμε μερικές φορές, δεν είναι μακριά από αυτό που κάνει τον Jordan πραγματικά να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους υποψηφίους.

Ο Magic μας δίδαξε πως παίζεται το μοντέρνο μπάσκετ. Ο Kareem κυριάρχησε ανάμεσα σε γίγαντες την δεκαετία του 70 και μετά ως “Robin στον Batman” του Magic. Ο Lebron θα τελειώσει μάλλον ως πρώτος σε πόντους και με 10.000 rebound και assist. Και ΙΣΩΣ να είναι ο πιο ικανός παίκτης ανάμεσα σε όλους. Όλοι αυτοί όμως, έχουν ένα κοινό στοιχείο: κάποια στιγμή στην καριέρα τους, λύγισαν ενώ η ομάδα τους, τους χρειαζόταν. Είτε Lechoke μετά το 2011, είτε Tragic Johnson μετά το 1984, μια ομάδα που είχε και τον Magic αλλά και τον Kareem. Ο Jordan όμως, είτε έχανε, είτε κέρδιζε, είτε έχοντας την καλύτερη ομάδα είτε όχι, πάντα έδειχνε ποιος είναι “ο καλύτερος” στον αγώνα. Μια ικανότητα που δεν την έχουμε ξανασυναντήσει στο άθλημα.

Με τον άνθρωπο που τα πήρε όλα κι έφυγε σε έξι τελικούς κι ο Γιάννης Ανδριγιαννάκης

Υπάρχουν δύο παίκτες που διεκδικούν για τον συγκεκριμένο τίτλο. Ο «θρύλος» των Chicago Bulls, Michael Jordan και ο παλαίμαχος center των Philadelphia / San Francisco Warriors, Philadelphia 76ers και Los Angeles Lakers, Wilt Chamberlain. Ο «Air» έχει κατακτήσει έξι πρωταθλήματα (1991–1993, 1996–1998), ενώ ο Wilt μόνο δύο πρωταθλήματα (1967, 1972) και τέσσερα βραβεία MVP (1960, 1966–1968).

Ο Michael Jordan το 1992 ήταν ο πιο διάσημος παίκτης στον κόσμο, ενώ κυριαρχούσε και μέσα στο παρκέ. Ξεκίνησε με τρία σερί πρωταθλήματα, ενώ στη συνέχεια σταμάτησε για λίγο για να παίξει baseball. Όμως τίποτα δεν άλλαξε πάνω του. Επέστρεψε, τα πήρε… όλα και έφυγε, που λέει και το λαϊκό άσμα. 6/6 σε τελικούς χωρίς να παίξει ποτέ Game 7. Ήταν ένας παίκτης με μία ξεχωριστή ικανότητα που δεν έχουμε ξανασυναντήσει στο άθλημα μέχρι και σήμερα. Οπότε για να κλείσουμε το συγκεκριμένο θέμα, G.O.A.T του ΝΒΑ ήταν, είναι και θα είναι ο Michael Jordan. Όλοι οι άλλοι θα είναι απλά πολύ καλοί παίκτες.

Ο #MFFL – L-Train ψηφίζει Dirk Nowitzki κι ας τον πείτε γραφικό

Εσείς μπορεί να ψηφίσατε ότι τα υποκειμενικά κριτήρια δεν πρέπει να μετράνε πολύ, αλλά εγώ μπάσκετ ξεκίνησα να βλέπω χάρις στον Γερμανό. Κι όχι στο ΝΒΑ. Ήταν σε εκείνο τον προημιτελικό του 2001 στο Ευρωπαϊκό της Τουρκίας. Γερμανία – Ελλάδα. Ξεκίνησε το ματς, το βλέπαμε με φίλους. Πιο πολύ για το χαβαλέ κι επειδή έπαιζε η Ελλάδα, να βρούμε έναν λόγο να γκαρίζουμε. Πρώτη περίοδος 29-10. Ημίχρονο 46-31. Μια χαρά μας είχε κάτσει. Πανηγύρια, πατατάκια κλπ. Και μετά… πήρε το “όπλο” του ο Γερμανός. 25 πόντους σε ένα δεύτερο ημίχρονο, όπου ο τύπος ήταν άχαστος κι ανατροπή και νίκη για τους Γερμανούς. Αυτό ήταν. Θυμάμαι, τον εαυτό μου τις επόμενες ημέρες, παίζαμε μπάσκετ. “Εγώ είμαι ο Kobe Bryant”, “Εγώ είμαι ο Michael Jordan” κλπ. “Κι εγώ πάντα ήμουν ο Dirk Nowitzki”.

Έτσι με επηρέασε ο Γερμανός, έτσι συνεχίζω να πιστεύω (από τότε) ότι είναι ο σπουδαιότερος μπασκετομπολίστας που πέρασε από το ΝΒΑ. Φυσικά τα επόμενα χρόνια, όπου ήμουν πλέον φοιτητής, η πρόσβαση στο να δω παιχνίδια του ΝΒΑ ήταν πιο εύκολη. Αν όχι live, λόγω της διαφοράς ώρας, σίγουρα σε επανάληψη το επόμενο μεσημέρι. Κι από τους τελικούς του ΝΒΑ το 2006, στην MVP χρονιά το 2007 και τον τραγικό αποκλεισμό στον πρώτο γύρο των playoffs και φυσικά στην απόλυτη ευτυχία στους τελικούς του 2011. Για τους οποίους, θυμάμαι ότι το τελευταίο ματς το είδα στο εξοχικό ενός φίλου στο laptop. Όπου για να μπορέσω να πιάσω σήμα από τον γείτονα, είχα βάλει το Pc πάνω σε μια ντουλάπα. Μπορεί να πόνεσε ο αυχένας εκείνο το ξημέρωμα, αλλά είδαμε τον Γερμανό να σηκώνει την κούπα μέσα στο Miami. Δεν γίνεται παιδιά. Όσο κι αν το σκεφτώ διαφορετικά, πάλι στον Dirk θα καταλήξω.

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.