Draft με 228 “παίχτες”. Από… βρέφη μέχρι και… έναν πρόεδρο των ΗΠΑ

Κάθε οι Ιούνιο, οι απανταχού NBAholics που στηρίζουμε και κάποια ομάδα (χωρίς όλο αυτό να είναι και υποχρεωτικό βέβαια), αναμένουμε τη βραδιά του draft. Μπορεί φέτος η διαδικασία αυτή να άργησε λίγο, η προσμονή όμως είναι η ίδια. Να δούμε τις επιλογές των ομάδων και ποιες από αυτές επιλέγουν εκείνους που ακούγονται περισσότερο στο κολεγιακό μπάσκετ. Για να έχουμε μια ιδέα και για το μετέπειτα. Ποια θα είναι η κατάληξη αυτών και των ομάδων τους. Ως γνωρίζετε, το draft αποτελείται από δύο γύρους, όπου κάθε ομάδα έχει συνήθως μια επιλογή σε κάθε γύρο (αυτό είναι το unique, αλλά προφανώς με τα trade ανά τα έτη, η αναλογία έχει αλλάξει). Δεν ήταν όμως πάντα έτσι…

Το draft των 228 παιχτών

Για παράδειγμα στο draft του 1960 είχαμε 21 γύρους, ενώ στο draft του 1984 έγιναν pick… 228 παίχτες. Ήταν το draft που στο Νο1 ήταν ο Olajuwon και στο Νο3 ο Jordan. Κι όμως, σε αυτό το ίδιο draft και στη θέση Νο70 είχε επιλεγεί ο Rick Carlisle. Δύο χρόνια νωρίτερα, στο draft του 1982 είχαν μπει στο ΝΒΑ 221 παίχτες. Με τον Dale Wilkinson στη θέση Νο221 να κατέχει και το ρεκόρ του παίχτη με την υψηλότερη επιλογή σε draft, που κατάφερε να παίξει στο ΝΒΑ. Μόλις 12 παιχνίδια, τη σεζόν 1984-85.

Συνολικά, μόλις 132 παίχτες, που έχουν επιλεγεί σε θέση μεγαλύτερη από το 100, έχουν καταφέρει να αγωνιστούν στο ΝΒΑ. Βέβαια, ανάμεσά τους υπάρχουν και κάποια αξιοσημείωτα ονόματα. Όπως ο Artis Gilmore (pick No 117, έξι φορές NBA All-Star, ενώ πήρε και πρωτάθλημα στο ABA), o Randy Smith (pick No 205, δύο φορές NBA All-Star) ή ο Dan Issel (pick No 122, HoF και (επτά φορές NBA All-Star και πρωταθλητής ABA).

Ως συνήθως βέβαια, οι παίχτες που γίνονταν επιλογή μετά τον δεύτερο γύρο, κατέληγαν να μην παίξουν στο ΝΒΑ ποτέ. Κάποιοι μάλιστα δεν ήξεραν καν ότι έχουν ντραφταριστεί από ομάδα του ΝΒΑ, τη βραδιά εκείνη.

Draft βρέφη, διάσημοι, ball boy, παίχτες από άλλα αθλήματα, ως κι ένας φαρμακοποιός

Κάτι βέβαια που ήταν απολύτως φυσιολογικό, αφού οι ομάδες έκαναν draft παίχτες, ή μάλλον “παίχτες”, μέχρι να… κουραστούν να διαλέγουν. Φυσιολογικά λοιπόν κάποια στιγμή οι κανονικοί μπασκετμπολίστες τελείωναν κι έτσι άρχιζαν οι παράλογες επιλογές.

Για παράδειγμα, στο draft του 1984 οι Bulls επέλεξαν τον Jordan στο Νο3 και στο Νο208 τον Carl Lewis. Μετέπειτα Ολυμπιονίκη με της ΗΠΑ στους αγώνες ταχύτητας στον στίβο. Ο Danny Ainge, εκτός από τους Celtics είχε γίνει draft κι από τους Blue Jays, την ομάδα baseball του Toronto. Επέλεξε το μπάσκετ κι ακολούθησε αργότερα η λαμπρή σταδιοδρομία που γνωρίζουμε.

Δεν έγινε το ίδιο με τον Tony Gwynn ας πούμε. Τον “θρύλο” του baseball. Που έγινε draft την ίδια χρονιά από τους Padres και τους Clippers. Επιλέγοντας τελικά τους πρώτους και την σταδιοδρομία στο baseball. Κι αυτά δεν είναι τα μόνα “παράλογα”. Το 1984 οι Hawks επιλέγουν το νεογέννητο παιδί του General Manager τους, Pat Williamsε, ενώ οι 76ers κάνουν draft έναν φαρμακοποιό εν ονόματι Norman Horvitz, ο οποίος ήταν 47 ετών.

Draft κι ο Gerald Ford. Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής!

Όλα αυτά όμως είναι λίγα μπροστά στην επιλογή, που τελικά δεν έγινε, του Gerald Ford. Όπως αναφέρει η ιστορία, ο Ford την περίοδο εκείνη δεν ήταν ακόμα Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά δούλευε στον Λευκό Οίκο, ως ο εκπρόσωπος τύπου (ελέγχομαι για τη συγκεκριμένη πληροφορία). Σίγουρα πάντως, την περίοδο από το 1965 έως το 1973 μια ομάδα, (αγνώστων στοιχείων) προσπάθησε να τον κάνει draft, αλλά το ΝΒΑ έθεσε βέτο κι η επιλογή δεν έγινε ποτέ.

Τώρα, γιατί το ΝΒΑ επέτρεπε draft σε βρέφη και φαρμακοποιούς, αλλά δεν ήθελαν τον Gerald Ford στη λίγκα, δεν το γνωρίζουμε.

Το λιγοστό ενδιαφέρον και η σημερινή μορφή του draft

Όπως είναι φυσιολογικό, από τους 80 παίχτες που γίνονταν draft στο ξεκίνημα της λίγκας, φτάσαμε στους 100 και 200 παίχτες. Κάποια στιγμή το ενδιαφέρον χάθηκε σχεδόν εντελώς. Ουσιαστικά οι fan του αθλήματος κοιτούσαν μόνο τους δύο πρώτους γύρους επιλογών των ομάδων και μετά δεν υπήρχε κάτι για να δουν. Το 1985 η λίγκα αποφάσισε τον περιορισμό του draft σε 10 γύρους. Τρία χρόνια μετά, το 1988 οι γύροι έπεσαν στους τρεις κι από το 1989 κι έπειτα έχουμε τους δύο γύρους draft, όπως το γνωρίζουμε έως και σήμερα.

Territorial Pick

Και μιας και μιλήσαμε για το draft και τα παράδοξά του, καλό θα ήταν να αναφέρουμε και τα territorial pick. Τι ήταν αυτά; Κάθε ομάδα είχε τη δυνατότητα να ανταλλάξει το pick πρώτου γύρου που είχε με την επιλογή ενός παίχτη που είχε παίξει μπάσκετ σε κολέγιο της πολιτείας. Υποτίθεται θα ήταν ένας κανονισμός που θα μεγάλωνε το ενδιαφέρον του κοινού στις πολιτείες όπου υπήρχαν ομάδες του ΝΒΑ, αφού οι φίλαθλοι θα έβλεπαν ένα δικό τους παιδί στο υψηλότερο επίπεδο.

Βλέπετε, το ΝΒΑ “ζούσε” στη σκιά των υπόλοιπων εθνικών αθλημάτων των ΗΠΑ και κάπως ο οργανισμός έπρεπε να δώσει κάτι στο κοινό για να κοιτάει. Βέβαια, μόνο ως τέτοιο δεν λειτούργησε το συγκεκριμένο pick, αφού στην ουσία έδινε τη δυνατότητα σε πολύ δυνατές ομάδες, να ανταλλάξουν ένα late pick που είχαν με κάποιον παιχταρά από το τοπικό κολέγιο.

Κάπως έτσι οι San Francisco Warriors το 1959, ενώ επέλεγαν πολύ χαμηλά, αντάλλαξαν το Pick για να πάρουν εν μέσω territorial τον Wilt Chamberlain. Που προσέξτε. Κι εκεί ας πούμε ότι “ξανάκλεψαν” στην επιλογή, αφού ο Chamberlain ήταν προϊόν του κολεγίου του Kansas. Παρόλα αυτά οι Warriors ισχυρίστηκαν ότι εφόσον έχει γεννηθεί στη Philadelphia μπορούν να τον κάνουν pick.

Φυσικά, όσο το territorial pick λειτουργούσε έτσι και ομάδες όπως οι Warriors το εκμεταλλεύτηκαν αρκετές φορές με τον τρόπο παραπάνω κι έπαιρναν παιχταράδες, όντας ήδη πολύ δυνατοί, η λίγκα αποφάσισε την κατάργησή του το 1965.

Σκεφτείτε μόνο αν το pick αυτό υπήρχε ως και σήμερα, οι Hornets του North Carolina (Jordan, Worthy, Carter, Rasheed Wallace, Stackhouse, McAdoo, Cunningham κλπ) και του Duke (λόγω Krzyzewski) ή οι Cavaliers του Kentucy (Anthony Davis, John Wall, Cousins, Towns, Jamal Murray κλπ) τι ομάδες θα είχαν στο ΝΒΑ.

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.