Kobe, σε ευχαριστούμε…

Περασμένα μεσάνυχτα Κυριακής, επιστρέφοντας από τριήμερο ταξίδι-δώρο για τα γενέθλια στη 12χρονη κόρη μου μπαίνοντας στο αυτοκίνητο έρχεται μήνυμα από τον κολλητό μου. «Φαντάζομαι έμαθες τα νέα, ε;». Δυστυχώς δεν τα είχα μάθει. Η απάντησή του στα μαζεμένα ερωτηματικά αγωνίας που του έστειλα με διέλυσε. «Σκοτώθηκε ο Kobe και μία από τις κόρες του…»

Δεν ζήτησα να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες για τα πως και τα γιατί. Έκλεισα το κινητό και εντελώς ασυναίσθητα άπλωσα το χέρι στο πίσω κάθισμα για να ακουμπήσω αυτό της κόρης μου και να βεβαιωθώ ότι ήταν εκεί. Μαζί μου, στο αυτοκίνητο, όπως τις τρεις προηγούμενες μέρες που περάσαμε μαζί.

Χαμένος στα social media, θαυμάζοντας τον

Της μίλησα για τον Kobe. Με ρώτησε για την ηλικία της κόρης του. «Περίπου ίδια τάξη πηγαίναμε μπαμπά» σχολίασε και μετά βίας συγκράτησα τα πρώτα δάκρυα. Μετά σιωπή. Γυρίζοντας σπίτι έπιασα τον εαυτό μου σε κάθε ανάρτηση που έβλεπα στα social media και αλλού με το πρόσωπο του Kobe να στέκομαι λίγα δευτερόλεπτα και να τον θαυμάζω. «Τότε ήταν που εκτέλεσε τις βολές με κομμένο αχίλλειο», «τότε που πήρε τους τελικούς με τους Celtics, είχα κάνει και 2-3 μεταδόσεις για τη Nova», «τότε που έβαλε 60 στους Jazz έχοντας το άγχος του ρούκι στις τελευταίες του βολές όπου φυσούσε και ξεφυσούσε μιας και δεν επέτρεπε στον εαυτό του να αστοχήσει». Εικόνες από φωτογραφίες, βίντεο, φάσεις, ομιλίες, ντοκιμαντέρ.

Όποτε όμως σκρολάροντας τις σελίδες προς τα κάτω εμφανιζόταν η εικόνα της Τζιάνα μία αόρατη δύναμη με έκανε να την προσπερνάω βιάστηκα λες και έβλεπα μπροστά μου ένα φάντασμα. Μόλις λίγες μέρες πριν ήταν που έβλεπα ξανά και ξανά την Τζίτζι δίπλα στον πατέρα, τον μέντορα, τον προπονητή, τον εμπνευστή της στις πρώτες θέσεις του Staples Center να συζητάνε και τη μικρή Mamba να έχει τις ίδιες ακριβώς εκφράσεις, ακόμη και τις ίδιες γωνιές στο πρόσωπο όταν γελούσε με εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο της κόμπρας πριν το τελικό χτύπημα. Το χαμόγελο της σιγουριάς της επιτυχίας, της αυτοπεποίθησης, του ατόμου που δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Λίγα 24ωρα αργότερα δεν της δόθηκε καν η δυνατότητα μάχης. Αν ήταν στο χέρι της θα τα είχε καταφέρει. Όπως την δίδασκε ο μεγαλύτερος γεννημένος νικητής στην ιστορία του σπορ.

Ξεπέρασε τον εαυτό του

Ο ίδιος ο Kobe λίγες μέρες μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση είχε χαρακτηρίσει τον εαυτό του overarchiver. Δηλαδή κάποιον που πέτυχε πολλά περισσότερα από αυτά που πραγματικά μπορούσε. Δεν είχε το ύψος και τον όγκο του Σακίλ. Δεν είχε την πλαστικότητα στις κινήσεις του Τζόρνταν. Δεν είχε ούτε καν την κολεγιακή παιδεία των περισσότερων ΝΒΑερ για να ξέρει πως να αντιμετωπίσει τις δύσκολες καταστάσεις εκτός παρκέ. Πέτυχε όμως όντως πολλά περισσότερα από αυτά που θεωρητικά του αναλογούσαν όταν τον επέλεγαν οι Hornets στο Νο13 του ντραφτ.

Ήταν ατομιστής; Ναι. Έπαιζε περισσότερο για την πάρτη του; Σαφώς ναι. Είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του; Αναμφίβολα. Για αυτό άλλωστε και ο τίτλος του βιβλίου του Ronald Lazenby για τη ζωή και την καριέρα του ήταν πολύ εύστοχα Showboat (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις MVPublications με τον τίτλο «Στον κόσμο του», διαβάστε οπωσδήποτε). Αυτός, δηλαδή, που θέλει να επιδεικνύει τον εαυτό του. Ο φιγουρατζής. Αν και Lakers από τα μικράτα μου τον Kobe και το ομολογώ αναγκάστηκα να τον αποδεχτώ όταν πήρε τα πέντε πρωταθλήματα. Ο τρόπος του παιχνιδιού του, με απωθούσε, ήμουν και… Σακιλικός και πήρα το μέρος του θεριού όταν ουσιαστικά «διώχθηκε» από την ομάδα μου. Όμως, ρε διάολε, το winning spirit και το work ethic του συγκεκριμένου δεν νομίζω ότι το έχει «δει» γήπεδο μπάσκετ στην ιστορία.

Ξέρετε πολλούς που να επέστρεψαν από αχίλλειο και να έβαλαν 81 πόντους σε ένα ματς; Ξέρετε πολλούς που να σούταραν σχεδόν με 40% σε challenged shots στην καριέρα τους; Η απάντηση είναι «έναν, τον Kobe Bryant».

Μια θέση στο πάνθεον των κορυφαίων του ανήκει

Ο Kobe ήταν αυτός που δεν ήθελες να έχεις για αντίπαλο. Γιατί ήξερες ότι οποιαδήποτε και αν είναι η πρόκληση θα την έφερνε σε πέρας. Μπορεί να μην κατάφερε να φτάσει τα 6 δαχτυλίδια του ειδώλου του, του παίκτη που κόπιαρε κάθε του κίνηση στο παρκέ, όμως έφτασε πάρα πολύ κοντά. Μπορεί να μην είναι GOAT όμως το γεγονός ότι στην 20ετή καριέρα του στην ίδια ομάδα ενέπνευσε χιλιάδες με την ανταγωνιστικότητα, το πάθος, την αυταπάρνηση, τον ζήλο για τη νίκη και το «προσπάθησε να ξεπεράσεις τα όνειρά σου, να ξέρεις ότι μπορείς να το κάνεις» αρκεί για να του δώσει μία θέση στο πάνθεον των κορυφαίων στην ιστορία.

Ο Τζόρνταν είχε δηλώσει κάποτε πως «nobody is bigger than the game». Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από το παιχνίδι. Ο Kobe με το legacy του και τον τραγικό τρόπο που έφυγε από τη ζωή έδειξε κάτι άλλο. Ότι μεγαλύτερος από το παιχνίδι είναι ο άνθρωπος. Με τα καλά του και τα στραβά του. Με τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του. Και ο Kobe αποδείχθηκε ότι είχε μόνο μία. Ότι δεν μπόρεσε να νικήσει αυτό που ήταν γραμμένο όχι για τον ίδιο αλλά για τη Τζιάνα του.

Σημ. Συγγνώμη για το αυτοαναφορικό του κειμένου αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνετε, γονείς ή όχι…

Μπορείτε να μας κάνετε follow σε twitter και instagram, καθώς επίσης και follow up στο κανάλι μας στο google news για να μη χάνετε τίποτα από τη ροή του site.